Haegens Media
Haegens Media

NAJAGEN VAN DROMEN, GEEN ALGORITMES

Geschreven door Marit op 30 januari 2022

“Marit, dit wil ik.” Juli 2020. Dylan en ik zaten in de auto, op weg naar Italië. De twee weken zomervakantie die we onszelf met moeite gunden. Dylans gezicht was serieus. Ik keek naar buiten. Wat wil hij? De ingedeukte rode Fiat panda naast ons? Vaker in de file voor de Gotthard tunnel staan? De Italiaanse snor van onze file-buurman?

“Ik wil vrijheid. Geen fabriek meer zijn. Niet meer vastzitten in onze zelfgecreëerde gevangenis. Ik wil eruit.” Waar Dylan op doelde wist ik. Hij doelde op de constante druk die we onszelf hadden opgelegd om iedere week 3 tot 4 video’s te produceren en uploaden. Per jaar maakten we zo’n 170 video’s. Die bedacht, geschreven, geproduceerd, gefilmd en gemonteerd moesten worden. En alsof dat niet voldoende was, maakten we ondertussen een bioscoopfilm, bedachten we een Tosti-tour, evenementen, stripboeken, schoollijn, hadden we ons eigen magazine en werkten we samen met de grootste klanten.

Ik slaakte een zucht van opluchting. Ook ik was moe door de hoeveelheid video’s. De afgelopen jaren was ik grotendeels verantwoordelijk voor het schrijven van onze top 10’s. Ik had er maximaal een halve dag voor, want daarnaast moest ik alle binnenkomende aanvragen behandelen, deals sluiten met klanten, campagnes begeleiden, Dylans agenda managen, meespelen in video’s, opnames leiden, evenementen organiseren, alle mails beantwoorden, werknemers aansturen, contracten lezen en de nodige administratieve taken uitvoeren. En het feit dat ik soms zelf moest opzoeken of we een nieuwe top 10 die ik bedacht, niet toevallig al hadden gemaakt, zegt voldoende. En nee, met dat ‘voldoende’ bedoel ik niet dat ik met mijn leeftijd vaker mee zou moeten spelen met het boodschappenspel van Max Geheugentrainer. (Jazeker, alle ‘Marit is oud’-grappen in onze video’s schrijf ik zelf.)

Maar na die eerste slaak van opluchting volgde snel angst. Leuk en aardig dat gevoel van je meneer Haegens, maar hoe gaan we dit in godsnaam doen zonder ons bedrijf te verliezen? YouTube was en is onze main inkomstenbron. Nu wil ik zelf wel een paar maanden op droog brood leven, maar dat kunnen wij niet verwachten van ons personeel. Alhoewel… onze editor Rens eet tijdens de lunch zo weinig beleg op zijn boterham waardoor er weinig voor hem zou veranderen.

Ik wist alleen ook: dat gevoel van Dylan gaat niet weg. En dat gevoel is funest. In een creatieve industrie is het gevoel altijd maar iets te ‘moeten’ verzinnen killing voor je creativiteit. Dylan doet dit al 15 jaar. Al 15 jaar. Voor YouTube begrippen is hij een dinosauriër. Eentje zonder komeet boven zijn hoofd, want ons kanaal wordt zeker niet met uitsterven bedreigd. Nog steeds halen we miljoenen views op onze content. Iets waar menig content creator jaloers op zou zijn. Maar daarvoor moeten we wel kei- en kei hard werken.

Dylan is nooit gestart voor geld, succes en roem. Het is zijn constante drive om mensen te entertainen, te enthousiasmeren en aan het lachen te maken. Dat maakt hem al jaren gelukkig. Waar hij op zijn 7e de verkleedkist opentrok om een toneelstuk op te voeren voor zijn familie, maakt hij op zijn 29e gebruik van een compleet propshok om een volledige show op te voeren voor zijn miljoenen kijkers. Het succes, geld en de roem verschenen ook ten tonele, maar waren nooit zijn applaus. En zijn dus ook geen drijfveren om door te gaan met deze fabriek.

Ik ben iemand die langer moet nadenken over zoiets, die bedachtzaam een keuze wil maken (ik moet eerlijk zijn: dit geldt niet voor online shoppen). Maar ook ik ben geen machine, waar je op een knop kunt drukken en er aan de andere kant een kant-en-klaar script uit komt rollen. Dus was ik het er volledig mee eens. En na veel praten, nadenken en overleggen met onze adviseurs, hebben we de afgelopen weken in rust de keuze gemaakt. We gaan ons meer focussen op kwaliteit, minder op kwantiteit. We gaan ons meer richten op het najagen van onze dromen, dan op het najagen van algoritmes.

En wat houdt dat in? In plaats van 170 video’s, gaan we naar minder dan een achtste hiervan. Er komen dit jaar twee seizoenen van de Top 10 op ons YouTube kanaal, met 6 afleveringen per seizoen. Daarnaast gaan we content produceren voor andere platformen. Producties waar we meer tijd voor kunnen nemen. Zoals we dat vorig jaar met Wacht FF ook voor NPO3 hebben gedaan.

We zijn bezig met een nieuwe bioscoopfilm die Dylan regisseert en ik schrijf, zijn in de pre-productie fase van nieuwe series, werken nog steeds voor een aantal fantastische klanten en blijven sowieso actief op alle social media platformen (verwacht nog veel instagram stories met speelgoed pony-mailtjes van mij).

En ja, we gaan er wellicht qua inkomsten op achteruit. En ja, we gaan kijkers verliezen. En ja, het algoritme zal waarschijnlijk niet mild zijn. Maar zolang er geen algoritme bestaat dat op basis van data een feilloos en humoristisch screnario kan creëren, blijf ik schrijven. Aan het nieuwe hoofdstuk van Haegens Media. Aan het nieuwe hoofdstuk van ons leven.

Nieuwste blogs